Powoli wiosna podchodzi pod moją kwiaciarnię. By ją nieco ośmielić , uwiłam dziś wiosenne wianki. Waldek zaprojektował i wyczarował zgrabne, białe dzbanuszki idealne do zielonych, mirtowych drzewek. Jeszcze wczoraj było szaro i smutno. Dziś jakoś bardziej chce mi się żyć , a jutro przeprowadzę do końca wiosenną rewolucję.
Na festiwalu „Włóczykij” w Gryfinie ( warto odwiedzić – opowieści o przedziwnej treści snują na nim podróżnicy z całego świata) wspieraliśmy naszą kolorową ceramiką prezentację ukraińskich przyjaciół. Irina z restauracji „Ukraineczka” (www.ukraineczka.pl) przygotowała do degustacji najrozmaitsze przysmaki, Lila (www.lilianogal.pl) prezentowała swoją sztukę wizażu na pięknych modelkach, w tle rozbrzmiewała ukraińska muzyka z filmu ( jeśli dobrze zrozumiałam) „Soroczyński jarmark” ,a my dodawaliśmy kolorytu i dobrze się bawiliśmy. Sympatia i serdeczność, z jaką podchodzi do nas Lilia i niedawno przecież poznana Irina jest wprost niewiarygodna. My, Polacy, mało jesteśmy otwarci ( potwierdzam) i chyba nie bardzo potrafimy znaleźć się w tym, że tak się wyrażę, strumieniu bezinteresownej , ludzkiej życzliwości. Sympatyczne jest też to, jak bardzo w obcym kraju Ukraińcy wspierają się wzajemnie. Obyśmy i my tak potrafili.
Popielec. Początek Wielkiego Postu. W kościele – czas wyciszenia. Także w dekoracjach przy ołtarzu. Na ten dzień przygotowałam bardzo skromną, surową ,ale mam nadzieję, że i bardzo wymowną aranżację. Ps. Ksiądz Proboszcz podobno zadowolony, bo dekoracja nie przysłania nowego ołtarza , z którego jest bardzo dumny. (Kościół – oczywiście w Wołczkowie.)
Jak już kiedyś wspominałam ludowa tradycja to dla mnie niewyczerpane źródło pomysłów. Urodzinowa dekoracja w restauracji „Ukraineczka” była połączeniem ukraińskiego upodobania do koloru (szczególnie czerwonego) z elegancją formy (wzorowanej zresztą na ukraińskich , wysokich czepcach). Przyjęcie było bardzo wystawne , a jedzonko z pewnością smakowite,o czym niech zaświadczy faszerowany szczupak.
Gdybym miała piętnaście lat, gdybym wzdychała potajemnie do kolegi z klasy, gdybym czekała w niepewności na miłosne wyznania, albo sama chciała je czynić, i…. gdybym nie pracowała w kwiaciarni (!) – wtedy z pewnością kochałabym Walentynki!!!
Nowe wyzwania, nowe pomysły… dziwne, życiowe przypadki…. aż mi się zaległości w blogowaniu porobiły, jak nigdy, wprost nieprzyzwoite. A więc po pierwsze : nagła i niespodziewania przyjażń polsko-ukraińska, która wybuchła na niwie restauracyjno-florystycznej, a w związku z tym : szybka, przez co nie najlepiej sfotografowana, dekoracja walentynkowa w restauracji „Ukraineczka” ( www.ukraineczka.pl), łącząca zachodnią tradycję walentynek ze wschodnią tradycja sztuki ludowej. Karkołomne, ale możliwe. (Lepsze zdjęcia może uda mi się załączyć później).
Po drugie: pies , a własciwie suczka o roboczym imieniu Lorka. Przybłąkała się do nas na spacerze i zdobyła nasze serca szturmem, łącznie z sercem naszego szkota Aronka .Jego ogon w obecności Lorki potroił obroty. Przez dwa dni zachowywała się w naszym domu, jakbyśmy się znali od lat. Kto nie wierzy, niech spojrzy na zdjęcie: Lorka bez żadnych zahamowań wyleguje się na naszej kanapie w salonie. Była grzeczna i przymilna. Niestety….. szukaliśmy właściela…My jesteśmy fajni i nawet podlizywaliśmy się do Lorki, ale podejrzewaliśmy, że mimo wszystko woli wrócić do siebie.No i prawowici właściele się znaleźli…Lorka okazała się Nelą i wróciła do domu. A nam jest teraz troszkę smutno. Lorka! Zapraszamy w odwiedziny!
A po trzecie : walentynkowe serducho, miało powstać na warsztatach …, powstało w kwiaciarni na specjalne życzenie jednego z moich klientów.
Dzisiaj ślubna klasyka. Zarówno kształt wiazanki, kolorystyka, jak i dobór kwiatów (róża,eustoma,frezja,bouvardia) utrwalone w tradycji ślubnych wiązanek. Ale lubię ten zestaw, lubię ten klimat. Tym bardziej go lubię, że dziś odbierał tę wiązankę postawny, przystojny Pan Młody dla swej drobnej, ale bardzo zdecydowanej (to już chyba jakaś prawidłowość) żony. Ona szła do ślubu w intensywnie amarantowej sukni ( co ja mam w tym roku z tym amarantem?) i białej futrzanej etoli. Ślub był kościelny , a oni pobierali się po 40 latach wspólnego życia, by przed Bogiem poświadczyć swoją miłość. Wcześniej życie nie pozwoliło. Trochę zdradzam chyba tajemnice Państwa Młodych , ale mam nadzieję, ze w razie czego mi wybaczą. Byli tak mili, sympatyczni i w sobie zakochani, że pozazdrościć…. Gorzkoo! Gorzkooo!
