Tylko zimy żal
W lesie – zima… Cisza, biel i szarość… Ośnieżone drzewa, czasami blask słońca między gałęzami, biało… biało…
Jadę przez Szczecin… Sprawdzam, czy i tam zima dotarła…. I niby wszystko jest : śnieg, nawet jeszcze prószy, śniegowe czapy na drzewach, zaśnieżone parki, białe pagórki… I czegoś mi brakuje, brakuje bardzo…. Jakiegoś elementu w krajobrazie niezbędnego, by zima miała sens… I nagle olśnienie… Wiem, wiem czego mi brakuje… Ale jest to tak smutne, że wolałabym nie wiedzieć…. Otóż, brakuje dzieci na sankach… Mijam puste pagórki pod domami na dużych osiedlach, puste parki… Nikt nie zjeżdża „z górki na pazurki”, nie tarza sie w śniegu i nie robi na śniegu „orła”. Nie słychać śmiechów, nie widać zaczerwienionych od mrozu uszu i oblepionych mokrym śniegiem małych postaci. Nikt nie lepi bałwana, nie toczy śniegowych kul po trawnikach…
No i szkoda mi zimy… Przecież przyszła… Dotarła, mimo globalnego ocieplenia i dała z siebie wszystko…