No i nie mogłam się zdecydować, na którym ze zdjęć Królowa Kwiatów wygląda najbardziej dostojnie. Dodaję ich zatem kilka z nadzieją, że są w stanie oddać cały jej majestat 🙂
Tagi: kwiatowe kreacje, pomysły florystyczne mniej i bardziej zwariowane, sesja zdjęciowa
Wyruszamy do Dobrej Szczecińskiej na dożynki. Świeci słońce, a wiec humory wyśmienite. Blanka i Monika gotowe do akcji. Całe w kwiatach, a Blanka nawet z berłem. Za chwilę zmieni sie w Królową Kwiatów. Monika razem z Anią poprowadzą warsztaty dekorowania kapeluszy.
W namiocie królowej gorączkowe przygotowania. Goździkowe pomponiki na sukni to ostatni detal. Ustawiamy kompozycje.
Salonik gotowy. Srebrny tron dla królowej już czeka.
Blanka jak zwykle prezentuje się rewelacyjnie. Kompozycje tworzą piękne tło, dla tego mini przedstawienia pół-żartem, pół-serio. Suknia z ceraty budzi ogolną radość i podziw!! A ja juz wiem, ze wszystko będzie ok!! Dlatego tak się zacieszam 🙂
A gdyby zdarzyło się tak, że wichura porwie Wam kawałek parkanu ( co nie daj Boże! ), pamietajcie o florystycznym pogotowiu. Ono ratuje szybko i oryginalnie.
Dzień samotnego bukietu do przygarniecia – bardzo miły zwyczaj, który powoli przyjmuje sie w Polsce. Dla nas, kwiaciarzy – bardzo dobra zabawa, trochę emocji i sympatyczny sposób na promocję kwiatów. Dla znalazców, chyba zaskoczenie, niepewność ( czy to przypadkiem nie ukryta kamera?), a w końcu uśmiech na twarzy. W tym roku po raz pierwszy wzięlismy udział w tej akcji, roznoszac bukiety w rozne miejsca naszego osiedla. Najszybciej znajdowały opiekunów te z przystanków autobusowych. Nie wszystkie udało się sfotografować. Okazuje się, ze trudno być „niewidzialna ręką”.
Jeszcze kilka słów na temat wystawy, kilka zdjęć, kilka refleksji… . A może też i wyjaśnienie, dlaczego taka praca…, gdzie melancholia, gdzie krawędzie… . „Na krawędzi melancholii, jednak nieco bliżej słońca” – skojarzenie z brzozą bylo dla mnie oczywiste. ” Ech ty brzozo, ech ty brzozo płaczko…. ” te wersy pamietam jeszcze ze szkoły, kiedy starym dobrym zwyczajem uczyliśmy sie wierszy na pamięć. Kwestia podstawowowego materiału mojej aranżacji była zatem przesądzona. A kształt stożka… to przeciez zawsze pięcie się w góre, w tym wypadku do słońca. I lisciaste krawędzie, ostre i jednoznaczne… taki był zamysł… . Ale gdy wędrowałam po wystawie słyszałam od zwiedzajacych tak różnorakie interpretacje, że w najśmielszych przewidywaniach nie mogłam się spodziewać takich odczytań. Dla małego chłopca była to rodzinka : tata, mama i dziecko, dla starszej pani symbol matczynej miłości ( nieprawdopodobne!!!) czyli mama z dwojka dzieci, dla pana w sile wieku, to byli pochyleni pielgrzymi wędrujacy przez życie, dla mojej mamy małe dinozauro-smoki z otwartymi paszczkami… jednym moje „stożki melancholii” kojarzyły się ze słonecznikami, innym z plotkujacymi starszymi paniami i to do tego obrażonymi na siebie… Niesamowita i chyba bardzo pozytywna ta wielość asocjacji.
Kiedy przyszło mi rozbierać moja pracę, rozkładać ją na części poczułam, że jej figuratywność i dla mnie miała ogromne znaczenie. Przez dwa dni zdążyłam się z nią zaprzyjaźnić, nawet ją pokochać. Ale cóż… musiałam pozdejmować słoneczne głowy… rozebrać krawędzie. Teraz przed kwiaciarnią stoja już tylko same stożki. Czar prysł!
„Na krawędzi melancholii, jednak nieco bliżej słońca…” ( Jakże inspirujace tytuły wystaw wymyślają nam nasi organizatorzy 🙂 )
O wschodzie….
I o zachodzie ….
Najciekawsze jest zawsze to, co dzieje sie za kulisami. W jaki sposob powstawały stroje do naszej sesji napisałam już wcześniej. Powiem tylko, ze cięcie moich najpiękniejszych serwet pozostawiłam na koniec. I dopiero przed samymi zdjęciami, gdy już Jacek czekał z aparatem, nożyczki poszły w ruch i powstał żabot dla Cezarego oraz kołnierz dla Blanki. W twórczym znieczuleniu zdobyłam się na ten czyn. Wcześniej nie dałam rady.
Nie uwieczniłam takze wspólnej akcji zawijania mebli w szary papier. Byl to zreszta rewelacyjny pomysł Jacka. Miał przywodzić na myśl zabezpieczone przed upływajacym czasem domowe sprzęty. Pomysł malowniczy i wieloznaczny, ale jakże pracochłonny!! Czegoż jednak nie robi się dla realizacji swych artystycznych wizji!!
A na zdjęciach: powalający optymizm Blanki po pierwszej przymiarce (dobrze, że się odbyła, bo ukazała, jak daleko jesteśmy od celu), fryzowanie u Pani Anety, makijaż u Lili oraz Jacek i Ania w akcji.
Tagi: pomysły florystyczne mniej i bardziej zwariowane, sesja zdjęciowa
Ależ z tego Jacka czarodziej… Ci sami modele, te same stroje… a zdjęcia zupełnie inne…
Steampunk: sesja „Zagubieni w czasie”
Zdjęcia: Jacek i Ania Kacprzak „Studio na piętrze”
Make-up: Lilia Nogal
Steampunkowa stylizacja: Monika Dluzyk-Marciniak
Modele:Blanka i Cezary
Tagi: pomysły florystyczne mniej i bardziej zwariowane, sesja zdjęciowa
Steampunk – Sesja zdjęciowa „Zagubieni w czasie”
Zdjęcia: Jacek i Ania Kacprzak „Studio na piętrze”(dziękuję za fantastyczne zdjęciowe pomysły)
Make-up i fryzury : Lilia Nogal( jak zwykle rewelacyjna)
Steampunkowa stylizacja modeli : Monika Dłuzyk-Marciniak
Modele: Blanka – niby zwyczajna osoba, na co dzień moja prawa florystyczna ręka
Cezary – osobisty syn
Tagi: pomysły florystyczne mniej i bardziej zwariowane, sesja zdjęciowa
Steampunk – sesja zdjęciowa „Zagubieni w czasie”.
Przygotowania były dość pracochłonne. Misterną biżuterię z czarnego drutu i metalowych scrapbookingowych kwiatków od Marzeny dziergałam zapamiętale w kwiaciarni, aż moje miejsce pracy popadło w calkowite zaniedbanie. Odwiedzałam lumpexy i złomowiska poszukujac odpowiednich elementów odzieży, metalowych rurek, trybików i kółek. Panowie złomiarze ( tak to się chyba mówi) bardzo zainteresowani byli powodem, dla którego grzebałam w zardzewiałych i zabłoconych resztkach dziwnych sprzetów. Kiedy pokazałam im uszytą z tapety (mój ukochany „Łucznik”) spódnicę z gazetowym nadrukiem ,wykazali żywe zainteresowanie i musiałam im obiecać jedno sesyjne zdjęcie.Będą mieli okazję zobaczyć na nim, jak stylowe guziki do kamizelki miał Cezary z zębatych kółek wygrzebanych spod sterty żelastwa.
Odwiedziłam też Castoramę. Zakupiłam tam piękne tapicerskie nity, które posłużyły do ozdobienia kamizelki. Od znajomych wyprosiłam stylowy, czarny pas dla Blanki ( podziękowania dla Dominiki Kujawy, mojej Jesieni z irokezem) i okulary oraz „machinę czasu” dla Cezarego ( podziękowania specjalne dla Szczepana Atroszko „Steam mime”).
W ostatniej chwili wymyśliłam fryzurę dla Blanki i odpowiedni do niej fascynator z woalką z miedzianej siatki florystycznej. Jak się potem okazało, był to strzał w dziesiątkę. I tak… powoli, pomału… wszystkie elementy układanki złozyły sie w calość!! I to w jaką całość!! Kiedy Blanka i Cezary wyszli spod ręki Lili Nogal (make-up i fryzury) i stanęli przed obiektywem aparatu, juz w studio fotograficznym, po prostu „poopadały nam szczęki” i to do podłogi!!
